Ma.Crozalle Reyes
a.k.a. Weeween Reyes, 12/28/2011
(iSANG MAIKLING KWENTONG KALYE)
Sa araw araw na pagdaan sa kahabaan ng Espana ay nakikita ko ang isang gusgusing lalaki na nakahandusay sa kalye. I really don't know how old he is. S'ya ba'y bata pa kahit ang mukha ay panat at mukhang matanda at maliit lang? O kaya s'ya ba ay binata na at nabansot lang dahil sa hirap? O di kaya matanda na talaga kaya lang maliit kaya napagkakamalang bata.
S'ya'y nakalugmok sa tabi ng kalye at may tabong katabi kung saan hinuhulog ang mgabaryang limos ng mga taong napapadaan at naaawa sa kanya. Minsan iisipin natin "wag na lang magbigay kasi baka ibili lang ng rugby. Sayang lang ang ibibigay mo." Tama nga kayang mag-isip pa tayo ng ganito? Kahit makita mo ang kalagayan nong tao o naghahanap ka lang ng rason para mawala ang guilt mo sa sarili.
Kung pagmasdan mo sya ay mahahabag ka dahil ang kanyang itsura ay mukhang isang taon ng di naligo. Ang damit at salawal ay kulay brown na at halatang kaytagal ng di nabihisan. Bukod pa roon ay mapapansin mo na parang s'yay nagkaskit ng polyo dahil ang mga paa ay mukhang abnormal at pagkapayatpayat. Kawawa naman.
Ang kanyang mukha ay hapis at lusok ang mga mata.Tiyak pag madaanan mo s'ya ay maaawa ka at maghuhulog kahit lang barya. Bato na ang iyong puso pag di ka nahabag. Sad to say. At maiisip mo sa sarili kunting barya lang ipinagkait mo pa samantalang pagsunod sunod kang nanigarilyo sinusunog mo na ang baga mo sinunog mo pa yong pwedeng makadugtong sa buhay ng tao.
Araw araw ay ganun ang mga pangyayari paulit ulit na eksena. Ewan ba kung nakamagkano na s'ya sa akin di ko na iniisip yon. Maraming katanungan ay nasa aking diwa. Nag-iisa ba s'ya sa buhay? Nasaan ang mga kamag-anak nya? Ang DSWD ba di sila napapansin? Ang gobyerno, akala ko may mga programa sa mga ganito.
Pero bakit wala yatang nagyayari? Well, I'll just shrug my shoulders regarding this matter. Wala namang pagbabago hanggang ngayon. What matters to me most is how long will he be staying in the streets. And the rest of the street children. Hanggang sa takipsilim ba ng kanilang buhay?
Kinabukasan ay dumaan ulit ako at sabay nagtaka. "Bakit mukhang wala sa pwesto ang aking suki." (sa araw araw ba naman, suki na ang tawag ko sa kanya, hehehe). Pinaikot ko ang aking mga mata pilit inaabot ang mga kalyehin na abot tanaw nito. Pinahaba ang aking leeg at nagbabakasakaling matanaw ko s'ya. Pakiwari ko ay naging bahagi na sya ng aking buhay at pag hindi ko makita sa pwesto nya minsan iniisip ko "namaalam na kaya s'ya sa mundo, God forbid. Biglang nahagip ng aking dalawang mata (natural di naman bulag hehehe) ang isang di makalimutang eksena.
Ang aking suki nasa kahabaan ng daang Espanya at tanaw na tanaw ng aking dalawang naglalakihang mga mata na lalong pinalaki sa nakita. Ang aking suki tumatakbo? Sumasagitsit ang iikaikang paa na hindi pantay? Halos tumagilid habang tumatakbo. Akala ko'y lumpo dahil buto't balat na ang mga paa at pag nakaupo ay di nga maipwesto ng ayos. At ang mga daliring halos nahihiya at halos tumago sa
pagkakadikit sa paa.
Ang pagtataka'y napunta sa pagkaawa. Panandaliang napaisip "bakit nga kaya?" At lahat ng mga mata ng mga dumaraan kasama ang mga by standers ay nangagitla rin sa natanaw na eksena. Di ko napigilang magtanong. "Ano ang nangyari?" " Kasi po yong pera n'ya sa tabo tinangay ng isang lalaki, itinakbo" "Wow", ako'y napalatak. Ganyan na ba ka desperado ang mga Pilipino? A dog eat dog world?.
"Ano toh, survival of the fittest?" Gusto kong maawa sa aking suki. Walang takot na sinagasa ang kakalsadahan. Di inalintana kung mahahagip ba s'ya ng rumaragasang sasakyan, at halos nagkabuhulbuhol ang traffic dahil sa kanya, sa paghabol sa sandakot na barya. Ngunit ito' kayamanan para sa kanya at ipaglalaban n'ya ng patayan. That's all of his possession. Ako ay nabaghan. Ang maghapong pinaghirapan ng isang katawan na halos humapay na sa hirap at mukhang ginugupo na rin ng sakit aagawin lang ng isang malakas na buwitre?
Hanggang ako'y nakalayo ay s'ya pa rin ang aking naisip. Paano kaya kahirap maging sawimpalad? Nakakasama ng damdamin pero pano tayo makatulong? Yong barya barya ba araw araw nakakatighaw sa uhaw ng mga nagpapalahaw? At muli ang aking tanong "paano ang naging Pasko nila? Paano ang bagong taon?
Kaya sa buhay ng tao dapat tayo ay magpasalamat sa D'yos sa mga biyayang ibinigay sa atin. Ang malakas nating pangangatawan, ang magandang kutis, ang magagarang damit, ang mga branded na sapatos, ang mga cell phone na bago, ang mga laptop na magaganda ang mga kayamanang wala ang iba, lahat yan ay biyaya sa atin. Ngunit tatanungin kita kaibigan naalala mo bang magpasalamat sa "Kanya"? Kung hindi pa, ay gawin mo na habang may oras pa.
Sabihin mo na kaibigan......
No comments:
Post a Comment